سخن از عشق می گویم

 چو خوشتر کلمه ای یا رب که خلا قش تو باشی

ولی یارب تو می دانی که انسان های بی وجدان

چو گرگی صورت انان

برای خون مظلومان

چه در ظاهر چه در پنهان

زهر کاری دریغ وکوتهی

هر گز نمی دارند

پس این عشق  و صداقت را بگو من با چه کس گویم ؟

مگر در سنگ خارا اه اثر دارد ؟

مگر یک فرد نابینا طبیعت را نظر دارد؟

مگر در بین ما  عصیانگری هم تیشه ای برنده تر دارد ؟

اگر دارد نباید ریشه ها را از سر اندازد

بلی انجا که طفلی  بهر نانی چشم تر دارد

 واو پیراهن کهنهء مال پدر دارد

نباید عشق را  تفسیر بنماییم

زنم مهر خموشی بر لب و از عشق بگریزم

 خوشا بر حال وی سوزم  که ان خود عشق می باشد